Prolog

Konduktor zagwizdał, a pociąg ruszył powoli ze stacji. Joasia odprowadziła go tępym wzrokiem. Piętnaście minut – tyle stała już na peronie drugim dworca Warszawa Centralna. Piętnaście minut – tyle minęła od momentu, gdy zakończyła się jej podróż z Krakowa. Dokładnie piętnaście minut – tyle trwało już jej nowe życie.

Przełknęła głośno ślinę i mocniej ścisnęła rączkę waliki. Przecież obiecała sobie, że nie będzie panikować, prawda? Zresztą dlaczego miałaby to robić? W końcu znalazła się w miejscu, o którym marzyła, w miejscu, które miało otworzyć drzwi do jej świetlanej przyszłości. Powinna się cieszyć.

A jednak było inaczej. Miała dziewiętnaście lat, a czuła się jak siedmiolatek, który właśnie zaczyna pierwszy dzień w szkole. Była zagubionym dzieckiem w zupełnie nowej, obcej rzeczywistości.

– Weź się w garść, Aśka – Zirytowana przeczesała dłonią rudawo-złote włosy i poprawiła, zsuwającą się na czoło fioletową czapkę. – Nikt tego za ciebie nie zrobi.  

Wzięła głęboki wdech, a potem odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie pewnym krokiem. Pokonała kolejne schody i korytarze, aż w końcu znalazła się w samym centrum oświetlonej październikowym słońcem Warszawy.

I właśnie wtedy, gdy w końcu dotarło do niej gdzie jest, co się właśnie dzieje, zrozumiała, że zaczyna się coś niezwykłego.

Zrozumiała, że właśnie zaczyna nowe, wspaniałe życie.

– Geromimo!

***

Walizka Sharona od dziesięciu minut krążyła na taśmie w hali przylotów, a chłopak stał tylko i wpatrywał się w nią jak głupi. Jakoś nie bardzo rozumiał, co dzieje. Miał zaledwie dziewiętnaście lat i właśnie przyleciał do Warszawy, ale nie jako turysta, ale jako nowy atakując miejscowego zespołu, a także brązowy medalista Ligi Światowej i mistrzostw NORCEA.

To brzmiało, jak materiał na niezły film.

Ale to nie był film. To było życie. Sam nie w to nie wierzył, ale taka była prawda. Jeszcze rok wcześniej jako przerażona chłopaczyna zaczynał kolejny rok w ośrodku treningowym Kanadyjskich siatkarzy, a teraz miał nagle grać w jednej z najlepszych lig na świecie! To brzmiało równie absurdalnie, co aligator w stroju baletnicy na rowerze.

Przełknął głośno ślinę i w końcu zdobył się na odwagę, by zdjąć walizkę z taśmy. Kiedy to zrobił zdał sobie sprawę, że nie ma już odwrotu. Teraz musiał wyjść z terminalu i zderzyć się z rzeczywistością.

Wziął głęboki oddech.

– Raz się żyje chłopie.

A potem ruszył przed siebie. 

---

Mam wielką przyjemność przedstawić wam prolog zupełnie nowej historii. Jest chyba to chyba pierwsze opowiadanie w siatkarskiej blogsferze z Evansem w roli głównej, więc mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. 

Pozdrawiam i zapraszam na moje pozostałe blogi. 

Violin