Rozdział 5

Sharone biegł po klatce schodowej, przeskakując kilka schodków na raz i nawet na sekundę nie zatrzymując się, by złapać oddech. Dochodziła godzina jedenasta, a on obiecał Asi, że spotkają się w centrum po dwunastej i w czasie zwiedzania zjedzą jakiś lunch. Musiał więc jak najszybciej uporać się z rozmowami z Stephanem.

Gdy zatrzymał się na ostatnim piętrze nie był ani trochę zmęczony. Zniecierpliwiony nacisnął kilka razy dzwonek do drzwi, zaraz jednak zreflektował się, bo przecież w mieszkaniu były też dzieci trenera, a z własnego doświadczenia wiedział, że to właśnie koło jedenastego roku zycia zaczyna się doceniać sen.

Po kilku sekundach w drzwiach pojawił się, jak zwykle tryskający wręcz nieprzyzwoitą energią Stephane.

– Jeśli chciałeś kogoś obudzić, to niestety, ale pomyliłeś drzwi.

– Przepraszam. – Atakujący z zakłopotaniem podrapał się po głowie.

Starszy mężczyzna roześmiał się serdecznie, widząc nerwową reakcje podopiecznego.

– Wchodź, omówimy co i jak, a potem będziesz mógł iść tam, gdzie ci się tak spieszy.

Evans mimowolnie zaczerwienił się po same uszy, a potem wszedł za Francuzem do mieszkania. Tak, jak mówił Antiga, od razu zabrali się do pracy. Głównie chodziło po prostu o to, że Stephane chciał się dowiedzieć, jak na razie atakujący czuj się w Warszawie i w drużynie, a także ogólnie omówić jego chwilową rolę w zespole po tych kilku spotkaniach, które już rozegrali.

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz? –  Stephane przerwał po kilku minutach swój wywód.

– Oczywiście! – Sharone otrząsnął się gwałtownie, zdając sobie sprawę z tego, że od jakiegoś czasu stuka palcami o blat stołu, a odpowiada tylko półsłówkami. – Przepraszam, zamyśliłem się.

– Ah tak? – Trener odchylił się na krześle i skrzyżował ręce na piersi. – A mogę wiedzieć nad czym tak myślisz?

– To nic ważnego.

– Chodzi o tę dziewczynę?

Gdyby Evans mógł w tym momencie przybrałby kolor rdzennego Indianina z opowieści przygodowych.

– Skąd…? – przerwał szybko, zdając sobie sprawę, że jest już za późno i potwierdził teorię Francuza.

– Skąd wiem? – Stephane uniósł pytająco brew. – Ślepy nie jestem, zresztą twoi koledzy z drużyny także – zaśmiał się. – Samik się wygadał, to straszna plotkara, przed nim nic się nie ukryje.

– Będę pamiętał – mruknął pod nosem Sharone. W myślach jednak toczył walkę sam ze sobą.

„Wygłupiłeś się, stary” odezwał się mózg, który dotychczas milczał obrażony na cały świat. „I to przed własnym trenerem. Brawo ty!”

„Zostaw go!”  oburzyło się serce.” Przecież Stephane to dobry człowiek jest, nawet lepiej, że wie. Jest starszy, doświadczony, a swoją obecną żonę poznał mając czternaście lat! Mamy świetną okazję, by zaciągnąć rady!”

„Ta, jasne, a gwiazdki z nieba to nie łaska?” prychnął mózg.

– Mecz z Szczecinem to była wasze pierwsze spotkanie? – zapytał zupełnie nagle Antiga, wprawiając tym samym i serce i mózg atakującego w kompletne osłupienie. – Oczywiście jeśli nie chcesz, to nie musisz odpowiadać – dodał szybko.

– Była na meczu z Katowicami. A dzień wcześniej spotkałem ją przez przypadek i pomogłem przy kocie, którego znalazła. No i wczoraj wsparłem przy wieszaniu firanek, który wcześniej wymieniony kot podrapał – wyjaśnił Evans, czując, że i tak nie bardzo ma jak uciec od odpowiedzi.

– Firanek? – prychnął śmiechem mężczyzna.

Siatkarz niepewnie kiwnął głową.

– Jakoś tak wyszło.

Francuz uniósł ze zdziwieniem brwi, ale spojrzał na wiszący w salonie zegar i odruchowo uśmiechnął się pod nosem.

– Chyba ci się spieszyło?

– Możliwe, że troszeczkę – przyznał nieśmiało Sharone.

– W takim razie na dzisiaj to tyle – zadecydował Stephane. – Leć już i powodzenia, cokolwiek byś miał zamiar dzisiaj robić.

Evans odruchowo pokiwał głową, następnie pożegnał się z trenerem i cały czas lekko ogłupiały, wyszedł na klatkę schodową. Dopiero tam zdał sobie sprawę, że właśnie przyznał się do wszystkiego i nie miał już drogi odwrotu.

Westchnął głęboko. Może to i lepiej? Niby Stephane nie powiedział nic wyjątkowego, ale atakujący podświadomie czuł, że ma jego wsparcie, cokolwiek by się działo.

A to było mu potrzebne niczym kawa maturzyście.

***

Jeśli miasto mogło popisywać się wredotą względną, to tego dnia Warszawa przekroczyła wszelkie granice. Spóźnione tramwaje, korki, skomplikowane ronda i jeszcze dwóch wrednych kontrolerów na jednej trasie, po dodaniu dało wyniki dziesięciu minutowego spóźnienia  na miejscu zbiórki. Gdy Asia wypadła z metra pod Pałacem Kultury, Sharone już tam był, Stał obok słupa ogłoszeniowego i w skupieniu przesuwał wzrokiem po kolorowych plakatach.

– Rozumiesz coś z tego? – zapytała dziewczyna, specjalnie zachodząc go od tyłu.

– Domyślam się. – Chłopak nawet nie drgnął.

W odpowiedzi Joasia tylko roześmiała się serdecznie.

– Przepraszam za spóźnienie, świat dzisiaj się na mnie obraził – mruknęła, zakładając za ucho zabłąkany kosmyk włosów. – Zastanawiałam się, czy w ogóle przyjdziesz.

Odwrócił się powoli i spojrzał na nią ze zdziwieniem, nieznacznie przekrzywiając głowę.

– Dlaczego? To przecież był mój pomysł?

– Nie wiem – wzruszyła ramionami. – Może na przykład stwierdziłeś, że to wszystko nie dla ciebie i wróciłeś do Kanady, hodować mini łosie

– Mini łosie? – siatkarz uniósł pytająco brew.

– No tak, dlaczego by nie? – Dziewczyna dalej ciągnęła swój wywód, choć czuła, że jej policzki rumienią się gwałtownie. – Wiesz, takie, które każdy mógłby trzymać w domu jako zwierzątko.

Mina siatkarza wyraźnie świadczyła, o tym, że nie był do końca pewien, czy dobrze słyszy, ale uśmiechnął się szeroko i nieznacznie pokiwał głową.

– Niezły interes można by było ubić. Pomyślę o tym, gdy zakończę karierę.

– Ale patent jest mój! – zastrzegła szybko Asia, czując, jak w jednej chwili ulatuje z niej całe napięcie.

– Będę pamięta! – atakujący roześmiał się szczerze. – To od czego zaczynamy naszą małą wycieczkę?

– Przygotowałam dwie trasy. – Polka wyjęła z torebki mapę i zaczęła ją nieudolnie rozkładać. – Jedną taką bardziej turystyczną i jedną z cyklu, łazimy, gdzie nasz wiatr poniesie. Którą wybierasz?

Sharone w zamyśleniu podrapał się po głowie. To nie było prosta decyzja. Szczególnie, że gdzieś w podświadomości zastanawiał się, którą opcje dziewczyna by wolała. Z jakiego powodu chciał trafić w jej gust.

– Możemy zmiksować obie – zaproponował,  gdy jego mózg w końcu się włączył i zaproponował kompromis. – To znaczy… zresztą czy ktokolwiek kiedykolwiek wyszedł na swoje, trzymając się planu?

– Ja takiej osoby nie znam – przyznała szczerze Asia. – To co, idziemy?

Chłopak kiwnął głową, a potem zgodnie ruszyli w drogę. Zaczęli oczywiście od Pałacu Kultury, ale potem cała wycieczka zaczęła się robić cokolwiek chaotyczna. Zaczęło się od tego, że spadł deszcz zupełnie nagle, gdzieś między dworcem, a Pałacem Królewskim. Było to cokolwiek niespodziewanie, choć zdecydowanie do przewidzenia, biorąc pod uwagę, że mieli listopad. A oczywiście obydwoje zapomnieli zabrać ze sobą parasoli.

– Serio, pogoda nie mogła sobie wybrać lepszego dnia, by się sprawdzić? –  jęknęła Asia szybko nakładając na głowę kaptur kurtki.

– Może zaraz przestanie padać – mruknął z nadzieją Sharonie.

Dziewczyna tylko pokręciła z zrezygnowaniem głową, a potem chwyciła chłopaka za rękę i pociągnęła w kierunku najbliższej kawiarni.

– Przynajmniej przeczekamy najgorszą ulewę – wyjaśniła, gdy byli już w środku.

Siatkarz nie mógł się nie zgodzić. Znaleźli w kącie sali wolny stolik i zamówili po kawie. Potem zapadła niezręczna cisza. Żadne z nich nie wiedziało jak zacząć rozmowę.

„Zapytaj ją o coś” serce Evansa znów postanowiło wkroczyć do akcji.

„Niby o co?” prychnął mózg, jak zwykle negujący wszelkie pomysły kompana. „Jaki jest jej ulubiony kolor?”

„A niby dlaczego nie? To zawsze jest jakiś temat do rozmowy.”

„Mają się zastanawiać nad przewagą miętowego nad brzoskwiniowym? Czy może dlaczego zielonego nie powinno łączyć się z różowym?”

„A nie powinno się?”

– To… przyjechałaś do Warszawy na studia, tak? – Atakujący zdecydował się przejąć sprawy w swoje ręce. Miał dość tych cholernych sprzeczek i rozterek, stwierdził, że co ma być, to będzie.

– Tak wyszło – wzruszyła ramionami dziewczyna. – Miałam do wyboru Warszawę albo Rzeszów. Rzeszów niby jest bliżej i nie jest taki drogi, ale dostałam się na mój wymarzony kierunek tutaj, więc wybrałam Warszawę.

Sharone kiwnął głową i zadał kolejne pytanie, starając się jak najdłużej podtrzymywać rozmowę.

– A skąd jesteś?

– Z Krakowa.

– Z Krakowa? – Na twarzy siatkarza pojawił się entuzjastyczny uśmiech. – Byłem tam! Z Kanadą na Memoriale Wagnera! Bardzo mi się podobało, to piękne miasto!

– Szczególnie, gdy smog opada – prychnęła śmiechem Joasia. – Ty jesteś z… – w zamyśleniu podrapała się po brodzie –  zaraz pamiętałam… z Toronto, prawda?

Evans spojrzał na nią zaskoczony, ale po sekundzie wahania klasnął wesoło.

– Bingo! Skąd wiedziałaś?

– Pytasz na serio? – Skrzyżowała ręce na piersi i posłała mu ironiczne uśmiechy. – Wspomniałeś o tym w przynajmniej dwóch wywiadach. A ja przeczytałam wszystkie, bo w prawie każdym wspominasz coś o Antidze. Jeszcze nie ogarnąłeś, że masz do czynienia z fanatyczką.

Sharone odchylił się na krześle i powoli wypuścił powietrze. Przez chwilę milczał, analizując słowa dziewczyny.

– Pierwszy raz się z taką spotykam – przyznał w końcu.

Joasia zarumieniła się mimowolnie, czując, że zrobiło się cokolwiek niezręcznie. Odchrząknęła nerwowo, a potem grzecznie przeprosiła chłopaka i odeszła od stolika, by pójść do łazienki i choć trochę uspokoić swój własny mózg, który podsuwał coraz to głupsze pomysły.

Niestety i tym razem los postanowił trochę poimprowizować.

A potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Ona odwróciła głowę, skrzypnęły nawiasy od drzwi wejściowych, ktoś krzyknął. Poczuła uderzenie, tępy, palący ból w czaszce. Zatoczyła się do tyłu przed oczami pojawiły się mroczki. Osunęła się na ziemię. Na chwilę straciła oddech, słyszała, jak ktoś nerwowo powtarza jej imię.

W końcu wszystko ustało. Zapadła ciemność.

---

Z wielką przyjemnością w końcu przedstawiam wam rozdział piąty tego opowiadania. Jak na razie ruch na blogu trochę marny, ale liczę, że to z czasem się zmieni.  W każdym razie, mam nadzieję, że wam rozdział się podobał i liczę na komentarze z opiniami. 

Pozdrawiam

Violin