Rozdział 6

Co do zasady obecność Sharone’a w otoczeniu raczej nie zwiastowała nieszczęścia. Wręcz przeciwnie, w szkole koledzy nazywali go dzieckiem szczęścia, bo miał wyjątkowego farta. Dlatego też, gdy Joasia oberwała drzwiami w łepetynę i straciła przytomność, on był szczerze zaskoczony. Całe dwie sekundy zajęło mu otrząśnięcie się z szoku. Dopiero wtedy zrobił, co do niego należało.

– Asia! – Przerażony poderwał się z krzesła. Nie do końca wiedział, co robić, szczególnie, że wokół zaczęli zbierać się ludzie. Ktoś wyjął telefon i chyba wzywał pomoc, ktoś inny próbował ocucić Polkę. Evans z trudem przedarł się przez niewielki tłumek.

Jednak kiedy w końcu pochylił się nad dziewczyną, ona akurat postanowiła porzucić rolę śpiącej królewny i otworzyć oczy.

– Cześć – szepnęła słabo.

– Jezu… – Sharone zachwiał się nieznacznie. Ktoś z jego prawej zaczął nieśmiało bić brawo. Dwóch mężczyzn pomogło Asi wstać i usiąść w fotelu.

– Co się stało? – zapytała, nieprzytomnym wzrokiem rozglądając się wokół.

– Oberwałaś drzwiami. – Atakujący przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko.

Pomasowała obolałą głowę.

– Będę miała guza. Długo byłam po tamtej stronie?

– Tylko chwileczkę. Zaraz ktoś przyniesie lód. I chyba powinien obejrzeć cię lekarz. Możesz mieć wstrząs mózgu albo coś takiego. – Posłał jej zatroskane spojrzenie.

– Nie, czuję się dobrze. – Joasia spróbowała się podnieść, ale zaraz opadła z zrezygnowaniem na fotel. – Okej, masz racje, poddaje się.

Sharone uśmiechnął się nieznacznie.

– Złapię jakąś taksówkę i pojedziemy do szpitala.

– Przecież mogę jechać sama!

– Chyba cię pogięło! – Reakcja atakującego była wyjątkowo gwałtowna. Asia odruchowo skuliła się w sobie.

„Przegiąłeś, kolego” odezwało się momentalnie serce siatkarza. „Wystraszyłeś ją, obrazi się na ciebie i cała moja praca pójdzie na marne!”

„Nie przesadzaj” do akcji włączył się mózg. „Przecież ma racje. Nie wolno puszczać osoby z podejrzeniem wstrząsu mózgu samej. To podstawy pierwszej pomocy! Albo przynajmniej zdrowego rozsądku!”

– Przepraszam. – Skruszony spuścił wzrok. – Pojadę z tobą. Tak na wszelki wypadek.

Dziewczyna nie mogła się już dłużej sprzeczać. Nie miała zresztą na to sił. Uśmiechnęła się tylko słabo. Była nieprzyzwoicie blada i to się Evansovi bardzo nie podobało.

Taksówka przyjechała chwilę potem. Jedna z kelnerek, która zdecydowanie lepiej znała miasto, podała kierowcy adres i już piętnaście minut później byli w pobliskim szpitalu.

– Teraz to się nieźle wrypałeś – stwierdziła Asia, gdy w końcu usiedli w poczekalni. Właśnie wróciła z rejestracji, a jej mina dobitnie świadczyła o tym, że nie jest zadowolona z tego co usłyszała. – Trochę sobie poczekamy.

Siatkarz tylko wzruszył ramionami.

– I tak nie mam dzisiaj treningu. Wolę się upewnić, że nic ci się nie stanie.

Uśmiechnęła się. Znowu.

„Robisz postępy, stary” odezwało się serce. „Dziewczyna coraz częściej uśmiecha się w twojej obecności.”

„Serce, ale ty głupi jesteś” prychnął mózg. „Nie zauważyłeś, że za nim oberwała w łeb, uśmiechała się przez prawie cały czas”.

„Oj tam, oj tam, to tylko szczegół.”

„Szczegół?”

– Chyba powinnam do kogoś zadzwonić – mruknęła Joasia, przerywając tym samy wewnętrzną kłótnie Evansa. – Może do Joli? Jest ogarnięta, a ktoś musi wiedzieć, gdzie jestem i co się dzieje.

– Tak na wszelki wypadek? Jakbym miał zamiar zabić cię łopatą, wywieść do lasu i zakopać – rzucił zupełnie spontanicznie Sharone.

Polka posłała mu pobłażliwe spojrzenie.

– Nie byłbyś wstanie tego zrobić.

– Niby dlaczego?

– Bo nie masz łopaty.

Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale zaraz je zamknął.

– Nie przemyślałem tego – przyznał szczerze.

– Jak widzisz nie tak łatwo mnie zabić. – Rozłożyła przepraszająco ręce. – Zresztą nie widzę żadnego powodu, byś miał katrupić tak wspaniałą osobę jak ja. – Sztucznie zatrzepotała rzęsami.

Roześmiał się głośno. Zaraz jednak zamilkł, gdy został obdarzony morderczym spojrzeniem pani z rejestracji.

– Nie widzisz żadnych powodów? – zapytał ironicznie.

Przytaknęła szybko.

– Uważam, że jak na razie świetnie się dogadujemy.

– Naprawdę tak myślisz. – Z zakłopotaniem podrapał się po głowie.

– Oczywiście. W końcu jeszcze nie wysadziliśmy niczego w powietrze.

Sharone poczuł, że robi mu się dziwnie gorąco. Wpatrywał się w roześmiane oczy dziewczyny i nieudolnie próbował wydusić z siebie coś inteligentnego.

– Tak, chyba masz racje – mruknął w końcu. – Fajnie, że dobrze się dogadujemy.

Znowu się uśmiechnęła.

To była najlepsza odpowiedź.

***

Czekali dobre dwie godziny, ale w końcu jakiś lekarz obejrzał dokładnie Asię. Okazało się, że nic poważnego się nie stało, dziewczyna dostała tylko nakaz nie przemęczania się w najbliższym czasie i ewentualnego zgłoszenia się, gdyby wystąpiły jakieś niepokojące objawy. Na wszelki wypadek Sharone odprowadził ją pod same drzwi mieszkania i oddał w ręce zaniepokojonych przyjaciółek.

Pożegnali się grzecznie, trochę niepewnie. Obydwoje odetchnęli głęboko, gdy za Polką zamknęły się drzwi.

Evans został sam. Przez kilka sekund stał na klatce schodowe a potem powoli zszedł na parter. Ruszył w stronę najbliższego przystanku. Ręce schował do kieszeni, naciągnął na czoło czapkę z daszkiem. Nogi miał jak z waty. Czuł się po prostu dziwnie. Spędził prawie cały dzień z teoretycznie zupełnie normalną dziewczyną. Było fajnie, bardzo sympatycznie, nawet biorąc pod uwagę wypadek w kawiarni. Ot, nic niezwykłego, klasyka.

A jednak czuł się dziwnie.

Z tym niepokojący przeczuciem dotarł aż do własnego mieszkania. Miał ambitny plan spędzić cały wieczór oglądając jakiś mecz, ale ktoś postanowił, że ten plan wyjątkowo skutecznie pokrzyżuje.

– Cześć, Sharone!

Zostało mu zaledwie dwieście metrów do celu, gdy ni stąd ni zowąd na chodniku pojawił się duet Kowalczyk – Wrona.

– Hej, chłopaki. – Kanadyjczyk uśmiechnął się niepewnie. Doskonale wiedział, że spotkanie tej dwójki nie wróży nic dobrego. – Właśnie wracałem z…

– No to super, że jesteś wolny! – Andrzej momentalnie znalazł się obok atakującego. – Właśnie szliśmy coś zjeść. Może chciałbyś spędzić miły wieczór w naszym wspaniałym towarzystwie. – Objął g ramieniem i zatrzepotał rzęsami niczym wykfalifikowana lalka Barbie.

Evans zaśmiał się nerwowo.

– Nie, dzięki..

– No nie daj się prosić! Stephane będzie zły, jeśli się dowie, że się nie integrujesz. – Kuba posłał atakującemu znaczące spojrzenie.

Sharone westchnął głęboko. Czy miał prawo odmówić? Zresztą po całym dniu pełnym wrażeń, czuł się potrzebuje się napić i odreagować. Choćby nawet przy wodzie z sokiem.

Poszli do pobliskiej restauracje, gdzie zamówili kolacje. Przez chwil rozmawiali o jakiś głupotach, ale gdy tylko kelner przyniósł napoje, środkowi postanowili zdradzić prawdziwe powody swoich działań.

– No, Shoe…. – zaczął Andrzej, odchylając się na krześle i zakładając ręce za głowę. – Czy nie chciałbyś nam o czymś powiedzieć.

Evans spojrzał na niego zaskoczony.

– Nie, niby dlaczego?

– Na pewno? – Wrona nie dawał za wygraną. – Nie poznałeś kogoś ostatnio? Kogoś… no nie wiem… wyjątkowego.

– Wszyscy jesteście wyjątkowi – rzucił bez namysłu Sharone, czując, że ta rozmowa zmierza w złym kierunku.

– Jezu, Shoe…! – jęknął z irytacją Kuba. – Chodzi nam o tę dziewczynę, która była wczoraj na meczu. Chcemy wiedzieć kim ona jest i co cię z nią łączy!

Kanadyjczyk zamarł zaskoczony. Oczywiście spodziewał się takiego pytania, ale teraz, gdy miał wszystko wytłumaczyć, czuł, że nagle totalnie ogłupiał. Nie do końca wiedział, co ma odpowiedzieć.

– No…. Ma na imię Asia – zaczął starannie ważąc każde słowo. – Poznałem ją kilka tygodni temu. I… kumplujemy się. Tylko tyle. – Wzruszył ramionami.

Środkowi wymienili znaczące spojrzenia.

– Tylko „kumplujecie” – Andrzej zakreślił w powietrzu niewidzialny cudzysłów.

– Yhm. – Evans poczuł, że czerwieni się mimowolnie.

– Ta, jasne… – przewrócił oczami Wrona. – Gdybyście się „tylko kumplowali”, to nie reagowałbyś na samą wzmiankę o niej tak gwałtownie.

– Reaguję gwałtownie?

Powinieneś popracować nad ukrywaniem emocji.

Sharone odetchnął głęboko. Spojrzał najpierw na Andrzeja, potem na Kubę, a następnie nieznacznie pokręcił głową i schował twarz w dłoniach.

– Chcecie wiedzieć coś więcej? – warknął, czując, że podnosi mu się ciśnienie.

– Hej, spokojnie, bez nerwów. – Kowalczyk uniósł rękę niczym sam Juliusz Cezar. – Chcemy tylko pomóc. Nie możesz zaprzeczyć, że ta dziewczyna po prostu ci się podoba. Każdy z nas przez to przechodził, chcemy tylko pomów.

– Serio? – Evans podniósł wzrok i uniósł pytająco brew. – Nie wydaje mi się, by wasze życie uczuciowe było jakoś specjalnie szczęśliwie ustabilizowane i pełne sukcesów.

– To szczegół. – Wrona lekceważąco machnął ręką. – Lepiej powiedz, jak to między wami w końcu jest?

– Nie wiem – odpowiedział szczerze Sharone. – Ja po prostu tego nie wiem.

***

Kiedy tylko Asia wróciła do mieszkania, została zalana pytaniami. Jej przyjaciółki koniecznie chciały wiedzieć, gdzie była, co robiła i jakim cudem wylądowała na SORze?!

Dziewczyna cierpliwie zdała relacje z całego dnia, mając nadzieję, że w ten sposób w końcu dadzą jej spokój. Niestety okazało się, że były to złudne nadzieje.

– Skoro w końcu wróciłaś, to możemy poinformować cię o pewnej bardzo, ale bardzo ważnej sprawie – zaczęła Jola, siadając w jednym z foteli, po tym, jak wcześniej zrzuciwszy z niego Jacka.

– Słucham uważnie. – Joasia westchnęła cicho i na wszelki wypadek wygodnie rozparła się na kanapie.

– Nigdy nie uwierzysz! – podekscytowana Sara nawet na chwilę nie zdecydowała się usiąść. – Znalazłam nam czwartego współlokatora!

– Współlokatora? – Asia uniosła pytająco brew. – Że niby osobnika płci męskiej?

– Dokładnie!

– Jak ty to sobie niby wyobrażasz? Przecież to będzie cokolwiek podejrzane?

– Niby dlaczego? – Sara popatrzyła ze zdziwieniem na koleżankę. – Przecież mam trzy sypialnie. W podwójnej jestem ja i Jole, w jednej klitce ty, a w drugiej będzie on. To zupełnie normalne, chyba nie boisz się, że dojdzie do czegoś… nieprzyzwoitego. – Sugestywnie poruszyła brwiami.

– Coś ty  – Jola prychnęła kpiąco. – Przecież ona ma tego swojego Sharone’a.

– Dajcie już spokój, dobrze – jęknęła Joasia. – To kiedy ten nasz współlokator się wprowadza?

W tym momencie rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Sara uśmiechnęła się szeroko.

– Właśnie teraz.

Miała racje. Chwilę później w drzwiach do salonu stanął wysoki chłopak w okularach.

Na jego widok Asia zamarła. Od niedawna całkiem nieźle znała tę twarz.

– Radzio?

---

Po ponad miesiącu w końcu dodaje rozdział 6. Przepraszam za obsuwę, ale niestety totalnie nie miałam pomysłu, co tu może się znaleźć. W końcu coś wymyśliłam, ale z efektu jestem średnio zadowolona. Czekam na wasze opinię. 

Zaczęłam też coś nowego. Jeśli nie macie dość Evansa, lubicie też Wronę, Antigę lub Samika, albo po prostu chcecie poczytać historię z dużą ilością wątków, to zapraszam na https://neverbeluckyone.blogspot.com/

Pozdrawiam

Violin