Rozdział 7

Asia długo nie mogła wyjść z szoku. Jej przyjaciółki zaprosiły nowego współlokatora do środka, pokazały, gdzie co jest, nawet zrobiły kawę, a ona nadal stała w korytarzu i bezgłośnie ruszała ustami. Była szczerze zdziwiona nie tyle pojawieniem się Radzia, co czymś zupełnie bardziej prozaicznym.

– Możecie mi coś wyjaśnić? – zaczęła w końcu, chodząc do salonu, gdzie pozostała trójka spędzała miły czas przy ciasteczkach. – Jeszcze niedawno czepiałyście się, że przyprowadziłam Sharone’a, by pomógł przy firankach, a teraz same załatwiłyście nam współlokatora płci przeciwnej! Cholerne hipokrytki! – Tupnęła nogą niczym mała dziewczynka.

– Ale Radek to zupełnie co innego – zauważyła Jola. – Nie jest naszym kochasiem. I nie googlujemy go.

Aśce gwałtownie skoczyło ciśnienie. Jej twarz przybrała kolor dorodnego pomidora.

– Sharone. Nie. Jest. Moim. „Kochasiem”  – wycharczała.

– No ja nie wiem…

– Ty…

– Spokojnie, już dobrze – zaśmiała się Sara. – Wywiesiłyśmy ogłoszenie i tylko on się zgłosił.

– Nie możemy już dłużej czekać, czynsz sam się nie zapłaci. – Jola skrzywiła się nieznacznie. – Zresztą nie narzekaj, przynajmniej to ktoś z twojego kierunku.

– To akurat ma najmniejsze znaczenie.

– Jak to? Przecież jeszcze niedawno jęczałaś, że to niesprawiedliwe, że ja mam Sarę, a ty jesteś sama.

– Może i tak. Ale zmieniłam zdanie! – Aśka skrzyżowała ręce na piersi, robiąc najbardziej obrażoną minę na jaką było ją stać.

– Ta, jasne. – Sara tylko przewróciła oczami.

– Oczywiście – prychnęła Janicka. – Kobieta zmienną jest, nieprawdaż?

– Uważaj, bo jeszcze ci uwierzymy.

– Ale…

– Czy mogę się wtrącić? – Radek niepewnie uniósł rękę.

– Czego? – warknęły wyjątkowo zgodnie dziewczyny. Wszystkie trzy, tak dla równowagi.

Chłopak nerwowo przełknął ślinę.

– Chciałem tylko zaznaczyć, że nie będę sprawiał problemów, obiecuję. Ze mnie grzeczny, bezkonfliktowy ludź jest i tak całe dnie spędzam na uczelni, więc…

– Dobra, dobra. – Sara lekceważąco machnęła ręką. – My to doskonale wiemy. Kłócimy się tak dla zasady.

– Dlaczego?

– Bo tak! – znów odpowiedziały chórem.

Radzio tylko wzruszył ramionami.

– Chyba nigdy nie zrozumiem kobiet.

– Nawet  nie próbuj – prychnęła Aśka. – Wierz mi, sama siebie czasem nie rozumiem.

Powoli pokiwał głową. Jego współlokatorki wymieniły znaczące spojrzenia. Przez chwilę panowała niezręczna cisza, aż w końcu…

Dziewczyny wybuchnęły gromkim śmiechem. Joasia uśmiechnęła się i spojrzała na nowego domownika.

– Witamy w ekipie, Radzio.

***

Druga w nocy dla większości była godziną, o której już każdy w miarę normalny człowiek śpi, a przynajmniej stara się spać. Chyba, że akurat jest sobota, impreza, ewentualnie koniec świata. Jeśli jednak żadne z powyższych zjawisk nie zachodzi, to w środku nocy ludzie co do zasady śpią.

Pod tym względem Sharone nie był wyjątkiem. W jego mieszkaniu panowały egipskie ciemności, a on, wtulony w poduszkę, chrapał sobie wesoło. Miał za sobą wyczerpujący psychicznie dzień, więc gdy tylko wszedł do sypialni i położył się na łóżku, zasnął niczym nakarmione niemowlę.

Jednak ku ogromnemu rozczarowaniu całego świata, czasami ktoś postanawia taki sen przerwać.

Zupełnie niespodziewanie zaczął dzwonić telefon siatkarza. Tak po prostu, zakłócając ogólnie panujący spokój. Zirytowany Evans najpierw leniwie przewrócił się na drugi bok, następnie powoli otworzył jedno oko, potem drugie, by w końcu klnąc na czym świat stoi, zerknąć na ekran komórki.

Niestety wyświetlany numer dzwoniącego nie pozostawał mu wyboru. Musiał odebrać.

– Hej – mruknął, siadając niechętnie.

– Cześć, braciszku! – kobiecy głos po drugiej stronie był zdecydowanie żywszy. – Jak tam ci się wiedzie w tej Warszawie.

– Thea ja mam tutaj drugą w nocy – jęknął, w myślach zastanawiając się, czy jego siostra robi to specjalnie. – Zresztą mama cię zabije, jak zobaczy rachunek za telefon.

– Nie zabije, bo nie wiem czy pamiętasz, ale od jakiegoś czasu jestem na swoim i telefon jest mój – prychnęła. – Zresztą, czy nie fajnie jest czasami odebrać telefon od ukochanej starszej siostry? Ja się o ciebie martwię, bracie!

Pokręcił głową z udawaną dezaprobatą, ale na jego twarzy błąkał się nieznaczny uśmiech.

– Jesteś pewna, że dzwonisz tylko, by przekonać się, jak mi się wiedzie.

– Tym razem tak – powiedziała wyjątkowo poważnym tonem Theanna. – Bo wiesz doszły do mnie pewne bardzo ciekawe informacje…

– Niby jakie? – prychnął atakujący.

Po drugiej stronie na kilka sekund zapadła cisza. Thea budowała napięcie.

– Że masz dziewczynę, braciszku! – wykrzyknęła w końcu. – I nikomu się nie pochwaliłeś!

Sharone totalnie zgłupiał. Tego zdecydowanie się nie spodziewał. Nie przypominał sobie, by przez ostatni rok zawiązywał głębsze, oficjalne relacje z jaką przedstawicielką płci pięknej.

– Siostra, co ty bierzesz? – zapytał grzecznie.

– Zupełnie nic – odpowiedział wesoło. – Nie wmówisz mi, że jest inaczej, widziałam zdjęcie!

– Jakie zdjęcie?

– No przecież ci je przesłałam!  Nie widziałeś?

Evans szybko przełączył rozmowę na głośnik i sprawdził wiadomości od siostry. Miała racje, wysłała mu zdjęcie, którego on wcześniej nie zauważył.

Zdjęcie pochodziło z ostatniego meczu. Był na nim Sharone. Stał bokiem do fotografa, przy barierkach. Przed nim o tę samą barierkę, ale po drugiej stronie, na poziomie trybun, opierała się Asia. Pochylała się do przodu, uśmiechając się nieznacznie. Na zdjęciu wyglądało to tak, jakby dzieliło ich tylko kilka centymetrów, jakby zaraz mieli się pocałować.

Pobladł gwałtownie. Teraz już rozumiał, co miała na myśli jego siostra.

– Skąd to masz? – zapytał drżącym głosem. Był już zupełnie wybudzony, zapomniał, że jest środek nocy.

– Jest na stronie Onico. W jednej z galerii.

Odetchnął głęboko, próbując opanować emocje. Nie wiedział jak ma wszystko wyjaśnić.

– To nie tak jak myślisz – powiedział w końcu. – Ta dziewczyna… my się tylko kumplujemy, nic więcej. Po prostu kadr jest niefortunny.

– Ta, jasne. – Był pewny, że w tym momencie Thea przewraca oczami. – A ja jestem królowa Elżbieta.

– Niewiele ci brakuje – mruknął pod nosem siatkarz, a potem dodał już głośniej: – Tym razem musisz mi wierzyć. Ja i Asia nie jesteśmy parą.

– Ale to nie znaczy, że nią nie będziecie  – zauważyła trzeźwo Kanadyjka.

Shoe pobladł gwałtownie. Co to niby miało oznaczyć?

– Co masz na myśli?

– Jak to co? – prychnęła. – Nawet na tym durnym zdjęciu widać, jak na nią patrzysz. Głupi by to zauważył, a co dopiero taka inteligentna jednostka jak ja.

Przygryzł nerwowo wargę. Jego mózg pracował na najwyższych obrotach, analizując słowa siostry. Bo prawda była taka, że nie mijały się tak bardzo z prawdą. Gdyby Theanna doszła do totalnych bzdur, Sharone po porostu roześmiał by się głośno i w żartach kazałby jej przestać brać to, co bierze.

Ale nie zrobił tego. Nawet się nie uśmiechnął.

Bo doszedł do takiego samego wniosku. Na tym zdjęciu wpatrywał się w Asię wzrokiem, którym sam po sobie się nie spodziewał.

– Możliwe, że masz trochę racji – przyznał w końcu niechętnie.

– Trochę –Thea nie dawała za wygraną. – Bracie, czy ty coś do niej czujesz?

Westchnął głęboko. Nie mógł już dłużej migać się od odpowiedzi.

– Chyba…  chyba coś…. Trochę…. Zależy mi na niej – wyjąkał w końcu. – Po prostu mi na niej zależy.

– Prawidłowa odpowiedź, braciszku.

***

Pogoda w Warszawie pogarszała się z każdym dniem. Było zimno, wiało i jeszcze nieustannie padał deszcz. Kilka dni po wspólnym zwiedzaniu miasta, Asia stała na parkingu pod halą Torwar i przestępowała z nogi na nogę, próbując rozgrzać zmarznięty organizm.

– Nie musiałaś przychodzić – mruknął Sharone, widząc jak dziewczyna mocniej naciąga na głowę czapkę. – Oczywiście to bardzo miłe, ale… – zawahał się, starannie dobierając słowa tak, by nie urazić Polki. – To mecz wyjazdowy, kibice raczej nasz nie żegnają przed wyjazdem.

– Wiem, wiem. – Lekceważąco machnęła ręką Joasia. – Normalnie bym nie przyszła, ale akurat idę na zajęcia, więc pomyślałam, że przy okazji wpadnę i życzę wszystkim powodzenia. Oraz zdobędę kilka autografów – wskazała znacząco na ukochany zeszyt.

Evans uniósł ze zdziwieniem brew.

– Przecież masz już wszystkie.

– Autografów nigdy za wiele – wzruszyła ramionami. – Zresztą nie widać, by twoim kolegom to specjalnie przeszkadzało. – Wskazała głową na kotłujących się pod autokarem siatkarzy.

– Im niewiele rzeczy przeszkadza – stwierdził atakujący.

– Czy mówicie może o nas?

Jakby znikąd obok nich pojawił się duet Wrona – Włodarczyk. Na widok dziewczyny, wymienili znaczące spojrzenia i wyszczerzyli się w lekko psychopatycznych uśmiechach.

– Owszem – przytaknęła. – W końcu są panowie jedynymi osobami w promieniu kilkuset metrów.

– Andrzej – Wrona postukał się palcem w pierś. – I Wojtek – postukał palcem w tors kolegi. – Nie żadni „panowie”. Jeszcze kilka tygodni temu, owszem. Teraz kumplujesz się z Sharonem. A to oznacza, że jesteś prawie częścią naszej wesołej rodzinki.

– A kiedy skończy się to prawie? – zapytała podstępnie Asia.

Wrona podrapał się po brodzie, udając, że myśli nad czymś intensywnie.

– Jak on ci się oświadczy! – odpowiedział w końcu, szczerząc się głupkowato.

Zeszyt wypadł Asi z rąk. Chwilę później dołączyła do niego torba Sharone’a. Obydwoje wpatrywali się w siatkarzy szeroko otwartymi oczami i szczękami na poziomie Rowu Mariańskiego. Twarz dziewczyny zrobiła się kredowo biała, za to atakujący gdyby mógł zapadłby się pod ziemię.

– Ta… jasne. – Joasia zaśmiała się nerwowo, a potem pochyliła się, by podnieść swoją własność.

Problem jednak był w tym, że Evans na ten sam pomysł. I to w tym samym czasie. Skończyło się to gwałtownym zderzeniem czołowym, dwoma guzami i głośnym rechotem kolegów z drużyny.

– Przepraszam – mruknął Sharone, wycofując się pospiesznie. – Nic ci się nie stało?

– Ni, wszystko w porządku – uśmiechnęła się niezręcznie. –To wasza wina! – fuknęła w stronę duetu WW.

– Możliwe – przytaknął Wojtek. – Ale dzięki temu mamy potwierdzenie, na które czekaliśmy.

– Potwierdzenie czego?

– Że za jakiś czas powitamy cię w naszej jakże wspaniałej rodzince – powiedział, a potem wziął Andrzeja pod rękę i odeszli ramię w ramię, nucąc pod nosem marsz weselny.

Sharone jedynie pokręcił z dezaprobatą głową.

– Musisz im wybaczyć. Są niereformowalni.

– Naprawdę, nic się nie stało. – Założyła za ucho zabłąkany kosmyk włosów i dopiero wtedy spojrzała chłopakowi w oczy. Byli wyjątkowo blisko siebie, dzieliło ich zaledwie kilkanaście centymetrów. Ona przyciskała do piersi ukochany zeszyt, a on wpatrywał się w jej delikatną twarz i mimowolnie analizował każdą rysę, każde drgnięcie ust. Napięcie było nie do wytrzymania.

– Asia, ja…

– Muszę już iść – przerwała mu, odsuwając się gwałtownie. – Za chwilę mam zajęcia.

– Oh – zmarkotniał. – W takim razie widzimy się niedługo – wymusił uśmiech.

Pokiwała głową, a potem rzuciła jeszcze szybkie „do zobaczenia” i odbiegła w swoją stronę.

Jeszcze kilka godzin później, jadąc przez Polskę, Sharone czuł na swojej skórze jej niespokojny oddech.

---

 Z wielką przyjemnością przedstawiam wam rozdział siódmy tego opowiadania. Pisało mi się go jak na razie najprzyjemniej ze wszystkich, więc mam nadzieję, że i wam przypadnie do gustu. Zapraszam do komentowania, a także na moje nowe opowiadanie Lucky One https://neverbeluckyone.blogspot.com/ . 

Pozdrawiam

Violin