Rozdział 15

Ekspres zatrzaskał złowieszczo i słabym mignięciem niebieskiego światła, oznajmił zakończenie pracy. Sharone wstał powoli od małego stolika, wziął filiżankę , a potem z błogim wyrazem twarzy upił łyk kawy.

− Oj tak, tego mi było trzeba – mruknął, czując jak kofeina wypełnia jego komórki.

Oparł się o okno i wyjrzał na zewnątrz. Była środek grudnia, więc o tej porze na zewnątrz było jeszcze ciemno, a przynajmniej szaro. Mimo tego na chodnikach już pojawiali się ludzie, którzy śpieszyli się w bliżej nieznanych kierunkach.

− Już wstałeś?

Uśmiechnął się nieznacznie, czując jak drobne rączki obejmują go w pasie.

− Już prawie siódma. – Odwrócił się do dziewczyny. – Zresztą zdążyłem tylko zrobić kawę – dodał, czule całując Asię w czoło. – Co zjesz na śniadanie?

− Nie wiem – wzruszyła ramionami. – Coś szybkiego. Mam dużo roboty.

− Znów będziesz się uczyć? – jęknął z wyrzutem Shoe. – Nie możesz zrobić sobie kilku dni przerwy?

Zaśmiała się serdecznie, a potem wspięła się na palce i szybko cmoknęła chłopaka w nos.

− Takie życie.

Westchnął głęboko, ale nie protestował już dłużej. Zamiast tego odsunął jedno z krzeseł, ruchem ręki nakazał Joasi usiąść, a sam zabrał się za robienie tostów. W końcu na naleśniki miał teoretycznie za mało czasu, a przy niczym innym nie miał pewności, czy nie wybuchnie kuchni.

− Proszę. – Uśmiechnął się szeroko, kładąc przed dziewczyną talerz pełen kanapek.

− A ty nie wiesz? – posłała mu podejrzliwe spojrzenie.

− Na razie nie jestem głodny. A ty musisz mieć dużo energii, by się uczyć.

− Jak tam chcesz, twoja strata – powiedziała, a potem wróciła do jedzenia.

W czasie, gdy Janicka uzupełniała kalorie, Shoe oparł głowę na rękach i z nieśmiałym uśmiechem, obserwował studentkę. Od czasu afery z Radziem minął miesiąc i jak na razie związek atakującego z Polką rozwijał się książkowo. Oczywiście czasami sprzeczali się o jakieś głupoty, ale co do zasady byli szczęśliwą młodą parą. Poznawali się coraz bliżej, odkrywali przed sobą kolejne tajemnice. Z każdym dniem Sharone czuł, że Asia staje mu się coraz bliższa, że mija pierwsze zauroczenie, a na jego miejsce pojawia się coś o wiele mocniejszego.

− Dlaczego się na mnie gapisz? – z zamyślenia wyrwał go głos dziewczyny.

− Ładna jesteś – stwierdził pewnie. – To dobry powód, co nie?

Parsknęła śmiechem, a potem wstała i schowała brudny talerz do zmywarki.

− Rozmawiałam z rodzicami – zaczęła, siadając z powrotem. – Zgodzili się byś przyjechał na święta. Tata na początku trochę kręcił nosem, ale mama stwierdziła, że jak pomożesz przy przygotowaniach, to możesz przyjeżdżać co roku.

Sharone uśmiechnął się mimowolnie. Zaraz jednak zmarkotniał. Przełknął głośno ślinę i wlepił wzrok w blat stołu.

− Coś nie tak? – zapytała Janicka, szczerze zaskoczona taką reakcją chłopaka.

− Nie jestem pewny czy to dobry pomysł. – mruknął. – Czy to nie za wcześnie…?

− Daj spokój! – prychnęła. – Jedziesz i koniec. Co niby złego może się stać?

− Wszystko! Mogą porwać nas kosmici, mogę przez przypadek zepchnąć twoją mamę ze schodów, mogą wpaść antyterroryści i to o piątej nad ranem…

− Po co niby mieliby to robić? – Uniosła pytająco brew.

− To jest w tej chwili najmniej ważne – warknął. – Chodzi o to… − przetarł dłonią zmęczone oczy. – Chodzi o to, że boję się, że mnie nie zaakceptują. Że się nie dogadamy. Że wyrzucą mnie na zbity pysk. Po prostu się boję.

Uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Wstała od stołu, podeszła do Sharona, usiadła mu na kolanach i zarzuciła ręce na szyję.

− Nie masz się czego bać – szepnęła. – Jesteś moim chłopakiem, co nie? – pocałowała go czule.

− Przynajmniej tak mi się wydaje.

− W takim razie, skoro jesteś moim chłopakiem, to ja ci ufam. Więc póki ja ci ufam, to i oni ci ufają. Okej?

− Jak najbardziej okej – mruknął, oddając pocałunek.

− O której zaczynasz trening?

− Za jakieś dwie godziny.

− Chyba odpuszczę sobie na razie naukę – powiedziała, a potem znów namiętnie wbiła się w usta siatkarza. Wplotła dłonie w jego włosy, a on wsunął dłonie pod jej koszulkę.

Potem wszystko potoczyło się już bardzo szybko.

***

− Co się tak wleczesz, masz przecież dłuższe nogi ode mnie! – zaśmiała się Asia, przechodząc przez pasy koło jednej z Krakowskich pętli tramwajowych.

− Daj spokój – jęknął Shoe. – Jak się poślizgnę, to mam do ziemi dalej niż ty!

Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą, ale stanęła na chodniku i zaczekała na chłopaka.

− Stephane nie zafundował wam żadnych treningów z równowagi? – zapytała, gdy z trudem wyhamował tuż przed koszem na śmieci.

− Bardzo śmieszne. – Oparł się o niską barierkę i odetchnął kilka razy. – To… daleko jeszcze? Zrobiłem się głodny.

Parsknęła śmiechem. Facetom to jednak tylko jedno w głowie.

Ruszyła wzdłuż drogi, a Evans szybko pobiegł za nią, znów prawie wywracając się na oblodzonym chodniku. Szli jeszcze przez jakieś dziesięć minut, aż w końcu stanęli w wąskiej, ślepej uliczce, przed niewielkim, jednorodzinnym domem.

Asia bez problemu otworzyła furtkę, ale gdy chciała nacisnąć dzwonek do drzwi wejściowych, Shoe powstrzymał ją w ostatniej chwili.

− Zaczekaj – mruknął, chwytając jej dłoń.

− Dlaczego? – Uniosła pytająco brwi. – Coś się stało?

− To nie tak… − Nerwowo przygryzł wargę. – Po prostu trochę się denerwuję – wyznał w końcu. – Może powinienem kupić wcześniej kwiaty dla twojej mamy? Tak się przecież robi, co?

Przewróciła oczami. Wspięła się na palce i szybko pocałowała Sharona.

− Żadnych kwiatów – dodała, gdy siatkarz objął ją w pasie i oddał pocałunek. – Cytuję: „ nawet nie ważcie przynosić żadnych kwiatów, bo skończyły się wazony. I moja cierpliwość do utrzymywania tego cholerstwa.”

Evans zaśmiał się mimowolnie. Następnie wziął głęboki oddech i pokiwał nieznacznie głową.

− To co? Wchodzimy?

Janicka uśmiechnęła się nieznacznie. Pewnie nacisnęła dzwonek.

− Już, sekundę!

Chwilę później drzwi otworzyła niezbyt wysoka kobieta w średnim wieku. Jasne, przerzedzone siwizną włosy związała w lekki koczek, a w pasie obwiązała kolorowy fartuch.

− O, to wy! – Gdy zobaczyła córkę, na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Wchodźcie, przydacie się do czegoś. Kotku, Asia wróciła, gdzie znowu zniknąłeś? – krzyknęła, odwracając się na pięcie.

− W piwnicy, przygotowuję strzelbę.

Sharon, który po półrocznym pobycie w Polce minimalnie coś rozumiał, posłał swojej dziewczynie zaskoczone spojrzenie, ale ona tylko wzruszył ramionami.

− Będzie dobrze – szepnęła, a potem chwyciła dłoń atakującego i jak gdyby nigdy nic weszła do środka.

Rozebrali się szybko w przedpokoju, a potem przeszli do salonu, gdzie zastali panią Janicką, krzątającą się przy nierozłożonym jeszcze stole.

− Dzisiaj kolacja jest hybrydowo – składakowa – powiedziała, rozkładając sztućce. – Znaczy się, że każdy je, co chce, nie miałam czasu nic przygotować. Jutro najemy się porządnie. Jak się ogarniesz, to pomożesz mi z firankami  − zwróciła się do nadal nieźle zdezorientowanego Evansa. – Cały dzień  czekam, aby je wymienić.

Kanadyjczyk szybko pokiwał głową, podświadomie czując, że jakiekolwiek protesty i tak nie miałyby sensu. Nie w tej rodzinie.

− Dziękuję, że zgodziła się pani, by przyjechał – wydukał w końcu. – To naprawdę bardzo miłe…

− Daj spokój. – Kobieta machnęła lekceważąco ręką. – Masz spory żołądek, a ja zawsze robię za dużo jedzenia. Zresztą Asia mnie poprosiła, dlaczego miałabym odmówić? Wydajesz się być bardzo porządnym chłopaki. Przynajmniej w telewizji – dodała.

Shoe przytaknął szybko. Chciał coś jeszcze dodać, ale ktoś mu przerwał.

− To gdzie jest ten chłopak, któremu mam odstrzelić łeb?

W tym momencie do pomieszczenia wszedł mężczyzna, po pięćdziesiątce, zupełnie łysy, w wełnianym swetrze i ze strzelbą na ramieniu. Na jego widok Shoe odruchowo zrobił krok w tył i zerknął w stronę okien. Zdążyłby uciec czy nie?

Za to Asia miała zupełnie inne plany.

− Tata! – z głośnym piskiem rzuciła się mężczyźnie na szyje.

− Moja żabka kochana! – Janicki roześmiał się głośno, chwytając córkę w ramiona. – Jak dobrze, że już z tej Warszawki wróciłaś.

− Ja też się cieszę, tato. Tylko czy naprawdę musisz grozić mojemu chłopakowi strzelbą? – Z dezaprobatą spojrzała na trzymaną broń.

− Tym badziewiem? – Uniósł ze zdziwieniem brew. – Przecież to podróba. Zresztą… i tak nie wiedziałbym, jak jej używać. – Bez żalu rzucił strzelbę na kanapę. Następnie wyprostował się dumnie, wygładził sweter i pewnym krokiem podszedł do Sharona. – Witam – wyciągnął dłon.

− Dzień dobry. – Evans niepewnie uścisnął jego rękę. Z każdą kolejną sekundą czuł się coraz bardziej niepewnie.

− Ty jesteś Sharone Varnon Evans?

− Tak, proszę pana.

− I grasz w Onico Warszawa?

− Tak, proszę pana.

− I jesteś Kanadyjczykiem?

− Tak, proszę pana.

− I spotykasz się z moją córką?

Shoe znów nerwowo przełknął ślinę.

− Owszem, proszę pana – odpowiedział drżącym głosem.

Janicki zmrużył oczy i zmierzył siatkarza krytycznym spojrzeniem.

− Niech będzie – stwierdził w końcu. – Ale pamiętaj, że jeśli Asi chodź włos z głowy spadnie, to będziesz martwy. I mówię to całkiem poważnie.

Atakujący gwałtownie pokiwał głową. Złapał spojrzeniem Joasię, a ta posłała mu ciepły uśmiech.

− On zawsze jest taki – powiedziała bez głośnie.

Zacisnął i rozluźnił pięści. Wiedział, że jeśli będzie wiecznie spięty, to niewiele będzie mógł zrobić. A coś zrobić chciał. W końcu ci ludzie zgodzili się, by spędził z nimi święta. Zdecydowanie musiał się jakoś odwdzięczyć.

− To gdzie sią te firanki?

***

Asia odetchnęła głęboko, delektując się zapachem świeżej choinki. Mocniej opatuliła się kocem i upiła łyk gorącej czekolady. W domu co prawda nie było kominka, ale padający za oknem śnieg był równie malowniczy. Uśmiechnęła się delikatnie, wpatrując się w wirujące płatki śniegu. Wypełniała ją wewnętrzna harmonia, spokój, którego od dawna tak bardzo pragnęła. Wróciła do rodzinnego domu, domu pełnego miłości, a przy swoim boku miała kogoś, na kim coraz bardziej jej zależało.

Przymknęła nieznacznie oczy. Dużo ostatnio myślała. O sobie, o Sharonie, o ich wspólnej przyszłości.  Zaczynała pozwalać sobie na coraz śmielsze plany dotyczące tego związku. Bo kto wie, może właśnie trafiła na miłość swojego życia?

− Wszystko okej?

Z zamyślenia wyrwał ją głos Sharona. Chłopak usiadł obok, objął ja ramieniem i czule pocałował w czoło.

− Oczywiście – odpowiedziała, wtulając się w jego tors. – Mamy święta, siedzę sobie na kanapie w rodzinnym domu, opatulona kocem, popijam gorącą czekoladę, w towarzystwie mojego chłopaka. Nie mogłoby być lepiej.

− Zawsze mogłaś mieć większy kubek czekolady – zaśmiał się Shoe. – Twoi rodzice już poszli spać?

− Tak – przytaknęła szybko. – Zawsze wcześnie się kładli. Ale wiesz, mój pokój jest tu na dole, a stropy są nieźle wyciszony – uśmiechnęła się kokieteryjnie.

Evans pokręcił głową z udawaną dezaprobatą, ale pochylił się nieznacznie i znów pocałował dziewczynę. Ona bez wahania oddała pocałunek. Przez chwile trwali tak, całując się namiętnie, aż w końcu Asia przypomniała sobie o czymś bardzo ważnym.

− Wiesz… chciałam ci coś powiedzieć – zaczęła tajemniczo.

− Czy mam się zacząć bać? – zapytał, odsuwając się nieznacznie.

− Raczej nie… przynajmniej tak mi się wydaje – stwierdziła. – To od ciebie zależy.

Zmarszczył ze zdziwieniem brwi. Spojrzał niepewnie w oczy dziewczyny, a potem jego wzrok odruchowo zsunął się na jej brzuch.

− Czy ty jesteś w…?

− Nie! – Zaprzeczyła gwałtownie. – Zwariowałeś! Ojciec by cię zabił. A potem ożywił i zabił jeszcze raz, tak dla pewności. Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy?

− Nie wiem – wzruszył ramionami. – Zabrzmiałaś tak, jakbyś chciała mi właśnie oświadczyć, że jesteś w ciąży.

Wzniosła oczy ku niebu i bezgłośnie poprosiła opatrzność o cierpliwość.

− Nie, nie jestem – warknęła dobitnie. – I prędko być nie zamierzam.

− Więc o co chodzi? – Na twarzy Sharona pojawiła się mimowolna ulga.

Westchnęła cicho. Chwyciła dłoń chłopaka i ścisnęła ją delikatnie.

− Wiesz, dużo ostatnio myślałam – zaczęła. – O mnie… O tobie…O nas. Jesteśmy za sobą już prawie dwa miesiące.

− I? – Uniósł pytająco brew, nadal nie rozumiejąc do czego zmierza Joasia.

Zawahała się. Nerwowo przełknęła ślinę, jeszcze raz analizując całą sytuacje. Czy to na pewno był dobry moment? Czy nie powinna jeszcze chwilę poczekać? Albo nawet dłużej niż chwilę? Czy przypadkiem nie wystraszy w ten sposób chłopaka?

„Sam powiedział, że zależy mu na tobie” przypomniała podświadomość. „I to miesiąc temu. To chyba o czymś świadczy.”

− Może to trochę za wcześnie, ale doszłam do pewnego wniosku – podniosła w końcu wzrok i spojrzała w oczy Evansa. – Kocham cię, Shoe. Tak po prostu. To już nie jest zwykłe zauroczenie, czy głupie zainteresowanie.  To coś o wiele silniejszego. Po prostu  

Zamrugał szybko. Przez kilka sekund nie bardzo wiedział, co usłyszał, ale w końcu na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

− Ja też cię kocham – szepnął, pochylając się i czule całując dziewczynę. – Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo cię kocham. 

---

Okej, przedstawiam wam kolejny uroczo, słodki rozdział. Obstawiam, że będzie ich jeszcze maksymalnie pięć ( może mniej), bo nie ukrywam, że chciałabym się do końca lipca wyrobić. 

Jak wam się podobały święta w wykonaniu naszej parki? Mają półroczne opóźnienie w stosunku do nas, co nie? Nie te klimaty... 

Ode mnie to tyle. Z góry dziękuję za wszystkie komentarze. 

Pozdrawiam

Violin