Rozdział 16

− Shoe, pospiesz się, bo się jeszcze spóźnimy! – Asia nerwowym ruchem ręki pogoniła Sharona, który wlókł się kilka metrów za nią. – Ceremonia zaraz się zacznie, a kuzynka mnie zabije, jak wpadniemy spóźnieni. Jest pod tym względem straszna, wszystko musi mieć zapięte na ostatni guzki inaczej wariuje. – Nawijała jak mała katarynka. – Trzy razy do mnie dzwoniła, czy na pewno będziemy i czy ty przyjdziesz, i ile masz wzrosty, żeby się przypadkiem nie okazało, że skopiesz kogoś przy stole. Jak jej wparujemy w połowie ślubu, to urwie nam łby, a potem przyszyje i urwie ponownie. Ja jeszcze nie chcę umierać, Shoe!

− Spokojnie, mamy ponad kwadrans zapasu – próbował uspokoić ją Evans. – Czy naprawdę musiałem założyć to coś? – jęknął, poprawiają granatowy krawat.

− Tak musiałeś – warknęła. – Idziemy w końcu na ślub. Mojej kuzynki. Od strony ojca. Czyli, że pojawi się ta bardziej irytująca część rodziny. Jakoś musimy wyglądać. Ja na przykład musiałam ubrać szpilki. Szpilki, rozumiesz?!– Z obrzydzeniem spojrzała srebrne buciki.

− Spokojnie, złapię cię – mruknął Sharone. – Ej, przynajmniej teraz nie wyglądasz przy mnie jak krasnoludek.

 – Bardzo śmieszne. – Posłała atakującemu mordercze spojrzenie.

− Ja czuję się jak pies na smyczy! – Chłopak uniósł ręce w obronnym geście.

Bezmyślnie parsknęła śmiechem.

− Wiem, że to niezbyt wygodne, ale pocieszę cię, że na weselu ty zdejmiesz krawat, a ja zmienię obuwie.

− I to jedyne, co trzyma mnie przy życiu – burknął. Zaraz jednak wyprostował się dumnie i odruchowo wygładził koszulę. Zorientował się bowiem, że znaleźli się już pod kościołem, a to oznaczało tylko jedno – niechybne spotkanie z rodziną swojej partnerki.

− Usiądziemy z tyłu – poinstruowała go Asia, gdy szybko wspinali się po marmurowych schodach. – Tak żeby przypadkiem nikt nie wpadł na pomysł, by już zawracać nam głosy.

− I żebym nikomu nie zasłaniał – dodał Evans. – Bo od razu będę miał na pieńku, z którymś wujkiem.

Janicka odruchowo parsknęła śmiechem. Chwyciła atakującego za rękę i razem, starając się pozostać niezauważeni, przemknęli do ostatniej ławki. Kościół był dość spory i wypełniony prawie po same brzegi. Shoe szybko zorientował się, że ma do czynienia z jednym z tych ślubów, na który zaprasza się wszystkich możliwych wujków, kuzynów i w ogóle każdego, kogo choć raz widziało się na oczy.

− Cieszę się, że jednak zgodziłeś się ze mną przyjść – szepnęła Joasia, gdy już spokojnie siedzieli w kącie kościoła. – Sama bym tego nie zdzierżyła.

− Jak mógłbym się nie zgodzić? W końcu jesteś moją dziewczyną, nieprawdaż? – Delikatnie pogłaskał Joasię po policzku, a ona uśmiechnęła się nieznacznie. W miętowej sukience i szarym płaszczu, który był konieczny ze względu na styczniową pogodę, prezentowała się wyjątkowo pięknie, co oczywiście nie umknęło siatkarzowi.

− Mogłeś na przykład stwierdzić, że moja rodzina to banda wariatów i nie zamierzasz mieć nimi nic wspólnego – zauważyła. – Szczególnie po tym, jak mój tata groził ci z modelu dwururki, a mama zaprzęgła do wieszania firanek. A potem kazała śpiewać kolędy. Po polsku. I uczyła wymawiać wszystkie „sz” i „cz”. – Nieudolnie próbowała naśladować sposób wymawiania przez siatkarza tych wyjątkowo trudnych głosek, ale zamiast tego tylko się opluła.

− Jak widać nie przestraszyłem się ich, więc chyba nie jest jeszcze ze mną tak źle – zaśmiał się, chusteczką wycierając dziewczynie podbródek. – Choć to nie oznacza, że nie boję się, jak przyjmie mnie pozostała część rodziny. – Nerwowo rozglądnął się wokół. Już czuł na sobie zaciekawione spojrzenia innych gości, głównie młodszej części, która także wybrała miejsce z tyłu. Już bał się tego co będzie, gdy dojdzie do konfrontacji z wszystkimi wujkami, ciotkami i w ogóle starszą częścią społeczeństwa.

− Trochę wyróżniam się z tłumu… – mruknął, garbią się odruchowo. – I to niekoniecznie wzrostem.

− Daj spokój – fuknęła Asia. – Jeśli ktoś będzie czepiał się tego skąd jesteś albo jaki masz kolor skóry, to osobiście mu przywalę – zagroziła. − Przynajmniej te obcasy się do czegoś przydadzą.

Mimowolnie parsknął śmiechem. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w tym momencie rozbrzmiały organy i zaczął się ślub.

Ceremonia była wyjątkowo nudna, więc żeby ją jakoś przetrwać, Shoe skupił swe myśli na siedzącej obok dziewczynie. Równie znudzona Asia, oparła głowę na jego ramieniu i nieznacznie przymknęła oczy, uspokajając oddech.

− Nie śpij, bo cię okradną – szepnął, nieznacznie szturchając ją łokciem.

− Ciekawe co by mi ukradli – mruknęła.

Pokręcił głową z udawaną dezaprobatą. Chwycił dłoń Janickiej, ścisnął ją nieznacznie, a jego wzrok odruchowo uciekł w stronę ołtarza. Para młoda właśnie składała przysięgę, że się nie opuszczą, że będą ze sobą aż do śmierci, w zdrowiu i w chorobie, niezależnie od tego, co spotkają na swojej drodze.

Kątem oka zerknął na Asia.

− Ciekawe, jak ty wyglądałabyś w sukni ślubnej? – rzucił bez zastanowienia.

− Nie wyjdę za ciebie. – Nawet nie otworzyła oczu.

Zbaraniał. Takiej odpowiedzi się nie spodziewał.

− Dlaczego? – wydukał, czując jak zaczyna panikować. Nie żeby już chciał się oświadczać, ale musiał przyznać, że czasem wyobrażał sobie przyszłość u boku tej piegowatej studentki. I coraz bardziej się do tej przyszłości przekonywał.

− Ze względów czysto logistycznych – odpowiedziała spokojnie. – Jak niby wyobrażasz sobie nasz ślub? Twoja rodzina z Kanady, moja z Polski… Mamy się pobrać na środku Atlantyku?

Z trudem powstrzymał się przed wybuchnięciem śmiechem. Jednocześnie kamień spadł mu z serca. Naprawdę przez chwilę bał się, że Asia nie widzi możliwości bycia z nim dłużej niż te kilka miesięcy.

Nie zważając jednak na jej słowa, przymknął oczy i spróbował przywołać obraz dziewczyny w białej sukni. W myślach powtarzał za nowożeńcami przysięgę, wyobrażając sobie, jak sam wypowiada każde słowo.

Tylko, że po angielsku. Gdy miał mówić po polsku, pewnie doprowadziłby wszystkich gości do wybuchu niezdrowego śmiechu.

− Kwiaty mają być niebieskie, czy żółte? – zapytał cicho.

− Proszę? – Janicka spojrzała na niego totalnie zdezorientowana.

− Na naszym ślubie. Mają być niebieskie czy żółte?

− Białe, Shoe, białe. – Posłała mu pobłażliwe spojrzenie, a potem wróciła do przysypiania.

Uśmiechnął się szeroko. Wszystko zaczynało mu się coraz bardziej podobać.

„Kiedyś się z tobą ożenię, Asiu” obiecał sobie w myślach. „I nikt mnie od tego pomysłu nie odwlecze.”

***

Jack przeciągnął się leniwie, wskoczył na łóżko, miauknął z dezaprobatą, a potem łapą trzepnął Sharona w nos. Zrobił to raz, drugi, trzeci, aż w końcu siatkarz się poddał i niechętnie otworzył jedno oko.

− Czego chcesz, straszny kocie? – jęknął, nie poruszając nawet małym palcem u stopy.

W odpowiedzi usłyszał jedynie kolejne, przepełnione zniecierpliwieniem miauknięcie.

− Pewnie jest głodny. – Asia mocniej wtuliła się w tors siatkarza. – Znowu. Ma duży żołądek, tak jak ty. Jesteś podobni – zaśmiała się.

Evans prychnął kpiąco i przewrócił oczami. Czy naprawdę musiał użerać się z kotem?

− Może przypomnieć mi, co on tu robi? – Niechętnie zwlókł się z łóżka.

− Ostatnio jestem w swoim mieszkaniu gościem, prawie, że się do ciebie wprowadziłam, więc… kota dostałeś jakby w pakiecie. – Dziewczyna uśmiechnęła się przepraszająco. – Chyba się na mnie nie gniewasz, prawda? – Przybrała minę smutnego szczeniaczka.

Shoe wzniósł oczy ku niebu i w niemej modlitwie poprosił opatrzność o cierpliwość, ale potem pochylił się, by szybko cmoknąć studentkę w policzek.

− Niech ci będzie. Ale ty go musisz nakarmić, ja się tych papek nie tknę.

Parsknęła śmiechem. Usiadła powoli, podrapała Jacka za uchem i znów zwróciła się do Sharona.

− Czy to nie śmieszne? Jesteśmy parą od niecałych trzech miesięcy, a ja już sprowadziłam do ciebie kota.

− Ja tam nie widzę w tym nic śmiesznego – odburknął, szukając w szafie spodni. – W końcu jesteśmy razem, co nie? Współdzielenie zwierzaka to naturalna kolej rzeczy. Nawet jeśli ten konkrety zwierzak jest tak niemiłosiernie irytujący – dodał, co spotkało się z gwałtownym protestem ze strony Jacka. Kociak prychnął, fuknął, a potem zeskoczył i obrażony opuścił pokój.

− Tak, oczywiście, jeszcze się na mnie fochnij! – krzyknął za nim atakujący.

− Chyba powinniście popracować nad swoją relacją – poradziła Joasia, z trudem tłumiąc wybuch śmiechu. – W końcu wszyscy chcemy przeżyć, waszą wspólną egzystencje. A już w szczególności ja.

Evans przewrócił oczami. Egzystencja? Z tym dzikim stworzeniem? To chyba nie było możliwe.

− Postaramy się dogadać, obiecuję. – Usiadł obok dziewczyny i pocałował ją czule. – Masz dzisiaj zajęcia?

− Nie, jest przecież sobota – pokręciła głową. – A co?

− Bo chciałbym z tobą porozmawiać.

− Przecież cały czas rozmawiamy.

− Nie o to chodzi. – Z zakłopotaniem podrapał  się po głowie. – To raczej będzie… poważna rozmowa.

Zmarszczyła ze zdziwieniem brwi i zmierzyła chłopaka uważnym spojrzeniem.

− Na jaki temat?

Przełknął głośno ślinę. Odetchnął głęboko i powoli policzył do dziesięciu, by dodać sobie odwagi.

„Dasz radę stary” odezwało się jego serce. „Nie takie w rzeczy w życiu robiłeś.”

„Według mnie powinniśmy jeszcze poczekać” burknął mózg. „Możemy ją tylko niepotrzebnie wystraszyć.”

„ Daj spokój. Najwyżej odmówi to tyle.”

„ No nie wiem…”

− I?

Shoe otrząsnął się gwałtownie.

− Sorry, mała zawieszka. – Uśmiechnął się przepraszająco.

Asia znów parsknęła śmiechem, choć już zdążyła się przyzwyczaić do tego, że siatkarz regularnie toczy dyskusje z samym sobą.

− To powiesz w końcu, o co chodzi?

Przytaknął nerwowo. „Weź się w garść, stary” skarcił samego siebie. „To jeszcze nie oświadczyny, co nie?”

− Tak się zastanawiałem… − zaczął niepewnie. – Sama twierdzisz, że tak naprawdę, to już prawie u mnie mieszkasz, co nie? Więc pomyślałem, że może się po prostu do mnie wprowadzisz?

− Że co proszę?! – Dziewczyna była totalnie zszokowana. To otwierała, to zamykała usta, zupełnie nie wierząc w to, co słyszy.

− Oczywiście nie od razu! – zaznaczył szybko. – Myślałem… no nie wiem… o październiku? Jak wrócę z mistrzostw? Do tego czasu nasz związek powinien się jeszcze bardziej umocnić, więc dlaczego by nie zrobić kolejnego kroku? – zapytała, starając się tłumić podekscytowanie.

Studentka wpatrywała się w Sharona szeroko otwartymi oczami, nie mając pojęcia, co powiedzieć. Zdecydowanie nie spodziewała się takie propozycji. Przez kilka długich sekund przetwarzała otrzymaną informacje, by w końcu zareagować.

Evans spodziewał się nieśmiałego uśmiechu i nieśmiałej zgody, jednak zamiast tego, Asia spuściła wzrok i nieznacznie pokręciła głową.

− To chyba nie jest dobry pomysł – mruknęła.

Zgłupiał. Choć długo myślał nad tą rozmową, to w ogóle nie przyjmował do świadomości scenariusza, w którym dziewczyna odmawiam. Nie i koniec.

− Dlaczego? – wydukał słabo.

− Sama nie wiem… Po prostu… Nie wydaje ci się, że to za wcześnie na takie deklaracje? Że mimo wszystko jesteśmy ze sobą zbyt krótko? – zapytała, choć w jej głosie słychać było, że nie do końca o to jej chodziło.

− Nie musisz odpowiadać teraz! – Sharone nieudolnie próbował ratować sytuacje. – Do października zostało jeszcze mnóstwo czasu.

− Tak naprawdę, to nie tego się boję – przyznała niechętnie. – Chodzi o… o twoją karierę. O siatkówkę.

− O siatkówkę? – Teraz to on nie miał pojęcia, co dziewczyna ma na myśli. – Co do tego ma siatkówka?

− Masz podpisany kontrakt na dwa sezony, co nie? – zauważył cierpko. – A co potem? Shoe, wiesz doskonale, że jestem obyta z wszelkimi opiniami z  siatkarskiego świata i doskonale wiem, że eksperci i kibice uważają, że możesz w przyszłości być naprawdę świetny. Pod okiem Stephana na pewno się rozwiniesz i założę, że już w przyszłym roku dostaniesz ofertę z lepszego klubu.

− I co to ma wspólnego z moją propozycją? – Evans nadal nie potrafił połączyć faktów.

− To, że wyjedziesz! – wybuchnęła w końcu Asia. − Możliwe, że gdzieś na drugi koniec Europy! Do Włoch albo do Rosji! A ja zostanę tutaj! Bo mam tu studia, których nie zamierzam porzucać. Co z tego, że w październiku zamieszkamy razem, skoro potem w maju pojedziesz na kadrę, a kolejny sezon spędzimy osobno. – Posłała mu pełne bezsilność spojrzenie.

Przełknął głośno ślinę. Dopiero teraz dotarło do niego, że dziewczyna ma rację. Że wybrał sobie taki i nie inny zawód, który zawsze będzie się wiązał z zostawianiem bliskich. Że cokolwiek by nie zrobić, jego życie zawsze przepełnione będzie tęsknotą.

Ale czy to oznaczało, że nie mógł go sobie ułożyć? Że nie mógłby być szczęśliwy?

− Wiem i rozumiem, czego się boisz – powiedział, ostrożnie chwytając dłoń Joasi. – Nauczymy się razem żyć, a potem wszystko przepadnie, bo wyjadę. Ja też się boję, ale mimo tego chcę podjąć to ryzyko. To może być dla mnie decydujący rok i chcę mieć cię obok siebie. Bo jesteś dla mnie ważna, bo zależy mi na tobie. Bo cię kocham. – Pochylił się i pocałował dziewczynę. Najpierw delikatnie, by potem namiętnie pogłębić pocałunek.

− Ja też cię kocham – mruknęła, gdy na chwilę oderwali się od siebie. – I na razie… na razie się zgadzam.

---

Oto przedstawiam wam taki uroczy rozdzialik, który chciałam napisać, jak tylko pojawił się w mojej głowie pomysł na to opowiadanie. Co o nim sądzicie? Z niecierpliwością czekam na wasze komentarze i za każdy z góry dziękuję.

Pozdrawiam

Violin